ZAMAN SU GİBİ AKIYOR
Dün akşam güzel bir yağmur yağdı. Sabah olunca, temiz havada yürüyüşe çıktık. Yolda dostlarla selamlaştık. Saçlarına ak düşmüş delikanlılara, “İnşallah umreye gidersin” diye dua ederek yolumuza devam ettik.
Daha sabah olmadan “öğle mi oldu?” diyoruz. Akşam demeden yastığa baş koyuyor, sabahı karşılıyoruz. Günler gerçekten su gibi akıp gidiyor...
Sevgili okurlarım,
İnanın, zaman mı hızlandı, yoksa biz mi yetişemiyoruz bilemiyorum. Stresle geceyi kaybediyor, gündüzü tanıyamaz hâle geliyoruz. 6 Şubat’tan sonra Maraş bile bize biraz yabancılaştı sanki...
Daha dün 18 yaşında bir delikanlıydım. Yıllar geçti, gençliğimi de beraberinde götürdü. Dün hayal kurduğumuz yarınlar, bugün bize yabancı. Rüyalar bile eskisi gibi değil artık...
Mevsimler değişti. Yağmurlar yerini kısa süreli sağanaklara bıraktı. Kuraklık her yerde hissediliyor. Şu ulu çınarın bile boynu bükülmüş. Daha güz gelmeden dallar dökülmüş.
Akşamki fırtınada gök gürledi, şimşekler çaktı. “Acaba hangi fırtınada bu çınarın topraktan kökü söküldü?” diye düşünmeden edemedim. Bahar yeniden gelir mi bilemiyorum. Benim hayallerim de bir başka baharda, bir başka illerde kaldı…
Yarına yine bir umut, bir ekmek telaşıyla uyanıyoruz.
Sabahı beklerken, akşamı görüyoruz , Rüyalarım da yarına endişe ile bakıyorum , yürü yalan dünya yürü diyorum.
Hayırlı günler diliyorum.