Bir Şair Tanırım
Dilin öldüğü yerde, bir millet susar; ama kelimelerin dirildiği yerde, medeniyet yeniden doğar.
Edebiyat ve şiir sohbetinden büyük haz alan biri olarak derim ki; bir nebze de olsa bu satırlar insanlığın dimağlarında yer bulsun isterim. Divan edebiyatı, bambaşka bir esintidir. Kokusu geçmişten, nefesi hikmettendir. Ne yazık ki köklü medeniyetimizin bu eşsiz mirasından geriye yalnızca birkaç solgun yaprak kaldı. Gelecek nesillerin divan edebiyatından uzak kalmamaları, kültür bağlarımızın kopmaması, yarınlarımız için yakılmış bir ışıktır.
Bugün dilimizin bağrına saplanan uydurukça kelimeler aldı başını gidiyor. Ecdadımız yüz yirmi bin civarında kelimenin ahenginde konuşuyordu. Bugün o kelimelerin yerinde yeller esiyor. Günümüzde üç–dört bin kelimeye mahkûm olduk; bunu dahi günlük yaşantımızda kullanamıyoruz. Oysa bir toplumda şairler, yazarlar, edebiyatçılar, dil zenginliğinin mihenk taşıdır. Burada sözünü ettiğim kişiler; geçmişinden utanmayan, tarihine, medeniyetine, köklerine gururla sahip çıkan ve bu birikimi yarınlara taşıyan kalem erbabıdır.
Geçtiğimiz günlerde yine bir sıla-i rahim ziyaretim oldu. Birçok dost buluşmasının içinde, kadim dostum, eğitimci, yazar, şair Celalettin Kurt ile defalarca bir araya geldik. Ceyhan Nehri’nin doğduğu Pınarbaşı’nda, su seslerinin ahengiyle edebiyat ve şiir sohbetinin deminde bulunmak... Harflerin, hecelerin, kelimelerin mana derinliğine dalmak... ayrı bir duygu, ayrı bir haz… Saatler boyu konuştuk, dinledik, düşündük. Dostumun “uydurukça kelimeler” karşısında nasıl bir dirayet gösterdiğini de özellikle belirtmek isterim. Bu, ortak paydalarımızdan yalnızca biridir.
Celalettin Kurt’un sosyal medyadaki bir paylaşımında bu duruş çok açık ifade edilir. Şöyle diyor: “Güzel Türkçemiz yozlaşmaya süratle devam ediyor. Son zamanlarda üç Batı kökenli kelime ısrarla dilimize sokulmaya çalışılıyor. ‘Lansman’, ‘Motto’, ‘Ambiyans’.”
Bu kelimelerin anlamı kısaca şöyledir:
Lansman: Tanıtım etkinliği - Motto: Hayat felsefesi, slogan - Ambiyans: Ortamın havası, hissi
Öz Türkçemizin kelimelerini unutturmak, onları katletmek büyük bir vebaldir. Bu suça engel olacak olanlar yine edebiyatçılar, yazarlar ve şairlerdir. Her kalem sahibi bu anlamda mesuldür. Bir okuyucumun bana yazdığı bir mesajı hiç unutmam…
“Yazılarınızı zevkle okuyorum. Kaleminize sağlık, en çok hoşuma giden de öz Türkçe kullanmanız.”
Bu söz bana güç verdi. Bendeniz de cevaben şöyle yazmıştım:“Bizatihi anlama idrakinize bendeniz teşekkür ederim.”
Hülasa, yazımın başlığına gelecek olursak: “Bir Şair Tanırım…” Dik duruşlu, tevazu sahibi, öz Türkçe sevdalısı bir dosttan bahsediyorum. Uzun yıllara dayanan bir kardeşliğin, vefanın, samimiyetin yansıması olarak ona bir ithaf şiiri yazmak istedim. Aslında uzun zamandır onun da bana bir şiir yazacağını biliyordum ama anlaşılan bu kez bendeniz hızlı davrandım.
Kırk yıllık dostluk, ömür defterinde silinmez bir iz; gönül hanesinde tükenmez bir hazinedir. Bu şiir yalnızca bir dosta değil; dostluğun kendisine, vefaya ve yılların imtihanından geçmiş kardeşliğe yazılmıştır.
Bir Şair Tanırım
(Celalettin Kurt’a ithafen)
Kararlı konuşur, kalemin kırar
Çökerken cellâtlar, yürekte karar
Sefer meydanında, hakikat arar
Bir şair tanırım, bozkurt yürekli
Kalbinde cesaret, cellâda bakar
Gönül deryasında, aşk ile akar
Tüm cihan susarken, o zulmü yakar
Bir şair tanırım, bozkurt yürekli
Çektiği çileyle düşer de nara
Özünde ülküyle büyütür yara
Aldanmaz nefsanî, günahkâr kâra
Bir şair tanırım, bozkurt yürekli
Birçok ödülün sahibidir Celalettin Kurt 1999 yılında Türkiye Çocuk Dergisi tarafından, çocuk edebiyatına yaptığı katkılardan ötürü “Yılın Öğretmeni” seçilmiştir.
Dilini koruyan, aslında milletin kalbini korur. Çünkü her kelime, bir yüzyılın duasıdır.
Dilin öldüğü yerde, bir millet susar; ama kelimelerin dirildiği yerde, medeniyet yeniden doğar.
Muhabbetle…